കുളത്തില്‍ കല്ലിട്ടു കളിച്ച രണ്ട്‌ കുട്ടികള്‍
ഇന്ന് മുതിര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. നര കയറിയിട്ടും
അവര്‍ കളി തുടര്‍ന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
കുളത്തിനു മടുത്ത് കാണണം.
അതിലെ ജീവികള്‍ക്ക്
കല്ലേറ് കൊണ്ട് കൊണ്ട് മുറിവേറ്റിരിക്കണം.
പൊറുതികെട്ടവര്‍ തിരികെയെറിയുന്നത്
കുളത്തിന്റെ വയറ്റിലെ കല്ലുകള്‍ തന്നെ.
രക്തത്തിന്റെ സുഗന്ധവും
മാംസത്തിന്റെ മാര്‍ദ്ദവവുമുള്ള കല്ലുകള്‍.
കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കണ്ണുകള്‍ പോലെ
തിളക്കമുള്ള കല്ലുകള്‍.
പടവാളിനേക്കാള്‍,
തൂലികയെക്കാള്‍ മൂര്‍ച്ച
കല്ലുകള്‍ക്കെന്നവര്‍,
കണ്ണില്‍ കരിങ്കല്ലിന്റെ
തണുപ്പ്‌ കൊത്തുന്നവര്‍.
അവരുടെ
കൈകള്‍ ബന്ധിച്ചിരിക്കുന്നു;
വായ്‌ മൂടിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു.
കൈകള്‍ ബന്ധിച്ചിരിക്കുന്നു;
വായ്‌ മൂടിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു.
അവര്‍ക്ക് കല്ല്‌ ഒരു പ്രതീകമാണ്,
ഒരു ഭാഷയും.
അവര്‍ കല്ലുകള്‍ കൊണ്ട് സംസാരിക്കുന്നു.
അതിന്‍റെ കൂര്‍ത്ത അറ്റങ്ങള്‍ കൊണ്ട്
അവര്‍ കോറിയിടുന്നു, മഞ്ഞണിഞ്ഞ
ജലാശയങ്ങളിലെ കനലുകളുടെ ചരിത്രം.
അവര്‍, മറ്റാരെക്കാളും
ഭൂമിയില്‍ കാലുറച്ച് നില്‍ക്കുന്നു.
മഞ്ഞിലണിയേണ്ട പാദുകങ്ങള്‍ പോലും
അവരുടെ കയ്യില്‍
മുഴുത്ത കല്ലുകളായ് തീരുന്നു.
മറ്റാരായാലും മലയാളികളല്ല അവര്‍;
നാളും നേരവും കുറിച്ച് കല്ലെറിയുകയല്ല
അവരുടെ ഒരു രീതി.
