കണ്‍പച്ചയെ കുറിച്ചുള്ള കവിതകള്‍

സ്വപ്നം 

ഞാന്‍ ഒറ്റ.

വെയിലില്‍ 

കടല്‍ കണ്ടു 

നില്‍ക്കുന്നു.

കടല്‍ എന്നെ

പച്ചക്കണ്‍കോണിലൂടൊളിച്ച്

നോക്കി നില്‍ക്കുന്നു.

തിരത്തളളലില്‍ ഒരു പാറക്കൂട്ടം 

നുരഞ്ഞു ചിതറുന്നു.

യാത്ര 

കാട്ടുപച്ച  

കുടിച്ച്  വീര്‍ത്ത്

അടഞ്ഞു, കണ്ണുകള്‍.

ഉറക്കത്തില്‍ 

നിന്റെ കണ്ണിലെ 

കാടിളകി വന്നു.  

ലഹരി 

ചുവന്ന വീഞ്ഞിനേക്കാള്‍

ലഹരി, നിന്റെ കണ്ണിലെ 

ഹരിതാഭമായ വീഞ്ഞിന്. 

ഉള്ളില്‍, ചില്ലുപാത്രങ്ങളുടഞ്ഞ് 

പച്ച ചിതറുന്നു, നിറഞ്ഞാടുന്നു 

പീലികള്‍ നാലുപാടും. 

 കിണര്‍ 

അറിയാതെ 

വീണു പോയി 

ആഴങ്ങളില്‍.

ഏറെ നാളായി  

പായല്‍ പുതഞ്ഞു 

കിടക്കുന്നു.

തുരുത്ത് 

പച്ചയുടെ 

രണ്ട് തുരുത്തുകള്‍.

തോണി വേണ്ട,

പാലവും.

കുടുങ്ങിക്കിടക്കണം 

പച്ചയായൊടുങ്ങണം.

the silence in rajmachi

in rajmachi

the silence

manifests itself

in myriads of ways.

like a mountain

looming large,

the silence touches

your inner skies..

like the waterfall stains in the hills

which painfully awaits the monsoon

the silence strikes you with

the turbulent flow of old memories.

the silence rustles

the dry leaves in your heart

and keeps you wide awake.

the silence becomes

the sharp edged rock

that fill your narrow pathway,

any moment you may trip

and tumbledown to its depths.

on top of the old fort,

the silence hugs you

with its cool breeze hands

and your eyes,

otherwise blind with the city dust,

open their lids

to see the valleys within.

at night

the silence becomes

the starlit sky

and the funfilled laughter

of your companions around.

in the morning

the silence wakes up

along with

the dogs, the goats,

the hen and the people.

in the village square

of udayavadi

the silence fills the

bewildered eyes of the koli girl

who is returning

from the nearby lake

balancing the pots

brimming with water.

in rajmachi

all around, you hear

the echoes of silence.

and you return

boomeranged by its music.

i fell in love

with the silence in rajmachi

i brought back

a slice of it, along with me

i keep it locked within

lest it flow back to its abode.