കല്ലെഴുത്ത്

കറുപ്പാണ് ഭാഷ 

നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ 

പൊടിയും വെയിലും വിയർപ്പും  

നിറച്ച ഊർജമാണുള്ളിൽ.

സ്വന്തമായുണ്ട് 

ആകാരമില്ലായ്മയിലെ 

കാട്ടുചന്തം;

മണ്ണിൽ തൊട്ടുള്ള നില്പിലെ 

ആകാശനിർവൃതി.

തികഞ്ഞൊരു ശില്പമായ് 

പരിണമിക്കുക ഒരു ലക്ഷ്യമേയല്ല;

പ്രളയഭൂമിയിൽ 

ചവിട്ടി നിൽക്കാനുതകുന്ന പടവായോ 

ദുർബലമായൊരു കയ്യിൽ 

ഓങ്ങി നിൽക്കുന്ന ആയുധമായോ 

ജീവിച്ചാൽ മതിയാകും.

വീഴ്ചയിലും

ഉയരുന്ന ദാഹജലത്തിന്റെ കാഴ്ചയും 

ആദ്യത്തെയേറിൽത്തന്നെ 

തുടുമാമ്പഴങ്ങൾ ചിതറിക്കുന്ന 

ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ആഹ്ലാദവും 

സ്വപ്നത്തിൽ.

പാറി വരുന്ന തുമ്പികൾക്ക് 

കാറ്റ് കൊള്ളാൻ 

ഒരിടം.